Twee weken geleden ben ik 72 jaar geworden.

Sinds ik afgelopen herfst opgehouden ben met Nederlandse lesgeven aan statushouders beleef ik tijd heel anders.
Er is geen tijd in mijn volkstuinhuisje. Anderhalf jaar zit ik daar nu bijna iedere dag met mijn steentjes te schuiven, te hakken en te plakken.

Ik bewonder al mijn vondelingen en fantaseer wat ik met ze kan doen.

Echte plannen worden het niet, want er is geen tijd. Niet bedoeld als “geen tijd want haast“ maar als: ”er is geen tijd dus ik heb geen haast.”

Een hele omslag. Het kacheltje brandt, de kersenboom bloeit, de eend plonst de vijver in, de bladen vallen, de parasol biedt schaduw, de thee is heet.

Stoppen met lesgeven viel niet mee, ik mis ze; de cursisten met hun leven zo anders dan dat van mij. Daarvoor de kinderen die beter wilden leren lezen en schrijven; ik herinner het me zo helder, het was zo heerlijk om met hen aan het werk te zijn in mijn lespraktijk in Limburg. En het leren door de jaren heen de sociale academie Amsterdam, de universiteit in Groningen, remedial teaching in Nijmegen en, toen ik 65 werd, de opleiding NT docent. De uren in mijn tuinen in Groningen, Brabant en Noord- Limburg. In Maastricht het tuincollectief in het Jekerdal.

Zoveel meer gezien en gedeeld. Het toneel, de muziek, de dans, film en festivals, de feesten, de boeken en de musea in zoveel verschillende landen. En nu al vier jaar bezig met anders kijken, dingen verzamelen, bewerken, rangschikken;
vier jaar bezig met iets maken. Nog steeds ook kijken naar wat anderen maken, maar ook meedoen. De cursussen bij Lilianne met ook daarna haar hulp. Het jaar in Acta broedplaats met Aga als steun en toeverlaat, de perioden bij I Commedianti in Toscane bij Henk en Martine die de cantina als werkplaats voor me vrijhielden. Kaat die hielp met mijn eigen tegels maken, de uren met haar in de Kluit.

Het onderzoek in archieven op zoek naar de bittere geschiedenis en toch een sprankje schoonheid. Marjo die dit laatste jaar mij helpt niet helemaal te verdwalen.

Ik duik erin en kom weer bovendrijven.

Waarom?

Soms weet ik het.
Soms weet ik het niet.

Dan denk ik aan Babs Gons:

“Doe het toch maar”

Liesbeth van Gelder

Amsterdam 1 september 2024